HAPPY END

Wat was er toch gebeurd? Hier hoort hij niet. Een vreemde harde wereld, geen groen te zien of te ruiken. Nee, er hing een vreemde lucht. Alles wat hij zag was zo anders. Grote ronde rubberen dingen rolden rakelings langs hem heen. Telkens rolde hij zich op van schrik. Even en dan weer voorzichtig rond kijken. Hij weet, hij moet hier weg het is hier niet pluis, dus rennen maar. Waar was roch zijn boom, welke kant op? Hij weet nog dat het begon te waaien en te regenen. Nadat hij uit zijn ei was gekropen gebeurde dat al vaak. Snel kroop hij dan onder een blad en hield zich goed vast. Maar nu was dat mislukt. Harde regen, hagelstenen, een rukwind en boems daar lag hij. Ja, zo was het gegaan. Gauw weer verder rennen maar. Oeps, wat was dat, een vogel? Iets wilde hem grijpen. Snel rolde hij zich op. Het hielp niet, iets pakte hem op en tilde hem omhoog. Hij lag op iets warms, even keek hij om te zien wat het was. Geen idee, maar het tilde hem steeds hoger. Plotseling zag hij groen, groen wat hij kende. Was dit zijn boom, zijn eigen eik? Het rook er wel net zo, hoewel dit was niet een blad. In de verte zag hij bladeren zat. Dus weg van hier de tak op, daar was blad, daar moest hij heen. Honger had hij gekregen, vreselijke honger. Eten wilde hij, eten, eten alsmaar eten, eten, eten...................

Dit is het waar gebeurde verhaal van een jong rupsje van de Meriansborstel ( Calliteara pudibunda ) Het zal nog flink door moeten gaan met eten. In de herfst moet hij groot geworden zijn en zich verpoppen. In april of mei volgend jaar zal dan de vlinder, een nachtvlinder, uitsluipen. Misschien komt hij dan nog eens op het licht af en gaat zitten op de witte muur of op mijn vlinderlaken om zich te laten bewonderen.