MOORD OP HET KERKHOF



houtduif borstveertje




houtduif slagpen met regendruppels

Op de begraafplaats de 'Eshof ' hebben vele gevederde vrienden een plek gevonden. Samen vormen ze het koor dat mij  's morgens wakker zingt. Ze vinden er voedsel en een plek om een nest te bouwen. Sommige komen alleen maar langs zoals de kramsvogels en koperwieken, de wintergasten. De zomergasten die alleen komen om hun jongen groot te brengen en dan weer vertrekken zoals de zwartkopjes. En natuurlijk de stamgasten die het hele jaar blijven rondhangen. Een groot deel van het jaar zit er een flinke groep houtduiven. Dat is ook de reden dat er geregeld een sperwer langs komt om wat te bikken te vinden. Met enige regelmaat vind ik een pluplek met veren. Een enkele keer snaait hij, vooral in de winter, een vink of keep van buurmans voedertafel. Maar de vette houtduiven hebben duidelijk zijn voorkeur. Al die in het rond liggende veren en veertjes zijn aardige objecten om te fotograferen. Ik ben dan ook niet erg boos op die sperwer, hij moet tenslotte ook leven. Wat ik vanmorgen echter had  gevonden stemde mij wel droef. Half onder een honderdjarige Rhododendron lagen mooie bruin, zwart en iets wit gekleurde veertjes. Het waren de schamele resten van een houtsnip. Terwijl ik wat foto's nam dacht ik allereerst aan de sperwer, maar was dat wel terecht?  Het kon ook een van de buurpoezen, een bunzing of een steenmarter geweest zijn. Bij bestudering van de veertjes denk ik toch weer aan de sperwer. De poezen en de steenmarter slepen hun prooi ergens anders heen net als de bunzing. Bovendien was de snip hier duidelijk ter plekke geplukt. Mooie veertjes zijn het enige wat aan het arme beest herinnert en een paar foto 's.



houtsnip borstveertjes



houtsnip slagpennen



IJS WEG 'T IS LENTE!



het laatste stukje

 Door het open slaapkamerraam hoor ik de vogels zingen. Heggenmus,boomklever, Turkse tortel, winterkoninkje, kool- en pimpelmees, boomkruiper en de vink, ze hebben het allemaal te pakken. Tijd om op te staan dus, in de kleren en de tuin in. Nou ja, zo snel gaat dat nou ook weer niet, er moet nog wat in de maag, de was aangezet en het aanrecht opgeruimd en dat soort dingen. Dan buiten bezig, er moet nog heel wat gebeuren.

Crocus sieberi f. tricolor 

Als zo rond de middag het zonnetje er ook nog even bij komt is het perfect. Alle sneeuwklokjes en crocussen staan wijd open. Een Anemone blanda laat z'n eerste knop al zien en overal steken planten hun kopje boven de grond. De tulpen en narcissen hebben allemaal kapot gevroren bladtoppen. Gelukkig zaten de bloemknoppen nog goed ingepakt en hebben niets geleden. In het vijvertje drijft het laatste stuk ijs. Voorzichtig pak ik er een stuk uit, het zit vol met luchtbelletjes. Na een paar foto's smelt het weg in mijn warme hand. Tijd om de palen voor de schutting in de groene tuinbeits te zetten en de laatste resten van de takkenril op te ruimen. Zaterdag wordt de nieuwe schutting geplaatst. 

Anemone apennina ssp. blanda

HANGENDE KOMMETJES

Breedsporig hangkommetje

Het voorjaar komt er aan, ik krijg de schoonmaak koorts. Nou ja dat is te zeggen, de oude schutting die inelkaar dreigt te storten moet worden vervangen. Tussen deze schutting en restanten van een oude beukenhaag had ik een takkenril gemaakt waartussen ook arm dikke stukken van wilg, beuk en eik. Om de nieuwe schutting te kunnen plaatsen moet de deels vergane takkenril plaats maken. Vanwege het droge en zonnige weer vandaag ben ik met de opruim werkzaamheden begonnen. Op al die takken en stukken stamhout is al heel wat zwamspul gaan groeien. Korstzwammen en elfenbankjes, trilzwammen en meer van dat spul. Op een stuk beukentak zat iets aardigs het was het Breedsporig Hangkommetje ( Merismodes anomala ) Het is een vrij zeldzaam zwammetje die je niet elke dag tegen komt. Het stuk hout heb ik even terzijde gelegd om het later samen met andere met zwammen begroeide stukken hout een plaatsje te geven in de tuin en er natuurlijk een foto van gemaakt voor mijn blog en mijn fotoarchief.

HOGER EN HOGEROP



Lathyrus





Kamperfoelie



Wie wil er nu niet hogerop komen. Je doet je uiterste best, spant je in tot het uiterste  waarom? Het hogere doel, weg van de laagste sport. Sommigen zijn er een heel leven mee bezig en een ander doet het in een jaar. Ik heb het niet over de Homo sapiens, maar over kinderen van Flora. Met name de klimmende, windende kindertjes. Het ene moet het doen vanuit een zaadje, windt en slingert zich omhoog naar het licht. Als ze heeft gebloeid en zaadjes gevormd is haar leven voorbij. Wat een moeite! Een ander brengt de winter ondergronds door en gaat van daar uit ieder voorjaar weer de slinger krijgen naar het licht om dan zo tegen de winter weer ondergronds te gaan. Er zijn er echter ook stoere knapen die rustig doorgaan en elk zeizoen groter en dikker worden en vooral steeds hoger op komen. Dat hogerop komen doet ieder op zijn eigen manier. En dat was wat mij vanmiddag opviel. Leuke kurkentrekkertjes en slingertjes. Hierbij enkele portretjes.



Clematis



SMELTEND

Zou de winter nu voorbij zijn? Alle hoop op de tocht der tochten vervlogen? Het eerste weet ik niet en het tweede? Ja dat kunnen we wel schudden volgens mij. Ik had al zo'n zin in het voorjaar, dus laat die nu maar komen. Vandaag af en toe een zonnetje er bij en de heggenmus het winterkoninkje, de mezen en de grote bonte specht waren het met mij eens zo te horen. De troep rond de voedertafel opgeruimd en toen maar even een rondje over de Eshof. Bij het smeltend ijs op de vijver wat foto's gemaakt. Vooral de opgerolde waterlelie bladeren vond ik de moeite waard. Goed is te zien hoe het ijs rondom zo'n blad eerder weg smelt door de warmte die het afgeeft. Het loopt al tegen vijven en in het westen komt een dreigende lucht opzetten. Tijd om de achterdeur weer op te zoeken.

HONGER



kramsvogel



Regelmatig kwam er eentje langs, pukte wat sierappeltjes en vloog weer verder. Vandaag was dat wel heel anders! De hele Raad van Elf was in mijn boompje neergestreken. Merels, vrouwen en kerels en maar schrokken. Daarbij geholpen door twee kramsvogels en een koperwiek. In enkele uren tijd was het boomje vrijwel leeg. Maar er staat nog een boompje en hup daar ging het hele kluppie. Tot de duisternis viel gingen ze door met schrokken. Hele appeltjes slikten ze soms naar binnen. Natuurlijk viel er genoeg op de grond. Ook daar was een legertje bezig onderwijl mijn sneeuwklokjes plat walsend. Vanmorgen hadden samen ook al twee hele Elstars verorberd. De koperwiek richt zich vooral op de stukjes die nog aan de steeltjes zijn blijven zitten. Rustig pikt hij stuk voor stuk de steeltjes leeg. En mijn merelvriendin? Ze doet soms een poging ze weg te jagen, maar de overmacht is te groot. Af en toe kruipt ze onder de Skimmia en peuzelt wat van de gevallen appeltjes. Als ze mij in de keuken hoort springt ze op de voedertafel en kijkt of ik er al aan kom met rozijntjes. Dan vliegt de hele schare even in de bomen rondom en werkt ze snel de rozijnen naar binnen, voor de meute weer terug komt, als ik weer naar binnen ben gegaan. Nu de merels het zo druk hebben met eten vraag ik me af of er straks toch nog een elf stedentocht komt, een tweede vorstperiode na deze? Of eten ze zich vol om krachten op te doen om straks naar het Noorden te trekken? Wie zal het zeggen.



vrouwen en



mannen



PLUIZIGE KLIMMER



Treurbeuken op de Eshof



Er is geen rijp aan de bomen en het meeste sneeuw is er ook al van af. Toch kan ik het niet laten wat rond te struinen met mijn kiekjesdoos om de nek. Ik hoor goudvinken boven in een berk, twee stappen in hun richting en weg zijn ze. De bonte specht verstopt zich steeds achter de boom. Vogels!!! Geef mij maar plantjes, die staan tenminste stil en rennen of vliegen niet weg. Ik weet wel het mijn schuld, ik ben te ongeduldig, maar met zeven graden onder nul wil je wel in beweging blijven. Links en rechts maak ik wat foto's van kale bomen. Vooral de treurbeuken vind ik mooi. Die horen ook thuis op een begraafplaats. Ze staan langs het pad rondom de vijver en vormen een prachtige levende poort. Zo kom ik langs iets wat eens mijn groentetuintje was. Totaal mislukt vanwege de grote eiken die er staan. Frambozen die doen het er goed, rode en gele herfstframbozen. Erg lekker zijn die en doordat ze later bloeien en vruchtdragen, geen last van wormpjes. De rest heb ik vol gezet met allerlei jonge struikjes en boompjes die zich tussen het plantsoen hadden uitgezaaid. Zo staat er ook een bosrank ( Clematis vitalba ). Na de roomwitte bloei van de afgelopen zomer zitten er nu mooie pluizebollen aan. Een takje tegen de lucht laat zien dat er weer een leuke foto in zit. Toch weer stijve vingers van de kou, ondanks het zonnetje. Op naar de kachel dan maar.



Clematispluis klaar voor een reis door de lucht



OVERVAL



Gele kornoelje



Ze hadden genoten van het zachte winterweer. Ze deden hun best om de mensen het voorjaarsgevoel te geven. De toverhazelaar was al heel erg vroeg daarmee begonnen. De hazelaar, sneeuwklokjes en crocus allemaal deden ze mee. De kornoelje had nog even gewacht, maar maakte ook al aanstalten om mee te doen. Merels hadden al een lied ten gehore gebracht en de spechten maakten zich al druk om hun territorium. De schapen in de wei genoten van het groen wat hier en daar voorzichtig was gaan groeien, lekkere malse blaadjes. En nu? Koning Winter was aan de macht gekomen en regeerde met harde hand.

En daar stonden ze met hun mooie voorjaars idealen. In de diepvries stonden ze en de schapen moesten ijs knabbelen in plaats van water drinken uit de plas. En wij mensen? Wij maken pret, gaan schaatsen en maken lange winterwandelingen en genieten van snert en warme chocolademelk of kwast. Nou ja, da's niet helemaal waar. De treinen rijden niet, de snelwegen zijn slakkenwegen, we glijden van de weg en zakken door het ijs.

BALLETJES BOOM



de hangende vruchte



Gisteren was het mooi zonnig weer. Geen dag om achter de Anthuriums te blijven zitten. Ik heb geen Geraniums, vandaar. Wandelschoenen aan, toestel om de nek en op pad. Met zo'n  heldere blauwe lucht zie je mooi de verschillende kroon- en tak vormen van de bomen. Elke boom heeft zo zijn eigen groeiwijze. Alleen aan de kroonvorm al kun je ze herkennen. Ik knip er lustig op los om mijn digitale herbarium aan te vullen met al dat moois. Ook de knoppen vergeet ik niet. Dat zijn ook van die fantastische dingen. Ze herbergen al het groen en de bloemen voor het komend seizoen. Sommige bomen dragen nog vruchten of lege napjes en zaaddozen. Een boom die het in deze tijd altijd goed doet is de Plataan. De plataan die bij ons het meest wordt aangeplant is een kruising van twee soorten. De ene is de Platanus occidentalis uit Centraal en Oostelijke Verenigde Staten, de andere de Platanus orientalis uit de Orient. Een kruising dus van een Westerse en een Oosterse plataan. Vroeger werd hij gekweekt onder de naam Patanus x acerifolia, wat esdoornbladig betekend, tegenwoordig heet hij Platanus x hispanica. In het Nederlands; Gewone Plataan. De plataan wordt een grote boom net als de eik en de beuk. Hij heeft een mooie, in het groeiseizoen in verschillende kleuren afschilferende stam. Als het vrij grote blad in het najaar is afgevallen komen de ronde vruchten duidelijk in beeld. Deze blijven de hele winter en voorjaar aan de boom hangen. Een mooi gezicht in deze tijd. 



schors in april