ZO HEEL KLEIN

Vroegeling - Erophila verna op de muur langs de Harenerhof

Het vroeg zich af, hoe was het hier tercht gekomen? Dit was eigenlijk niet de plek waar al zijn soortgenoten groeiden. In de duinen en op zonnige zanderige plekjes in tuinen, plantsoenen en kwekerijen, daar waren de anderen. Hier zat het in de volle wind met heel weinig te eten. Een beetje humus wat was aangewaaid en cement. Gelukkig had er wel eens een vogel gepoept zodat daar nog wat van gesnoept kon worden. Verder niets zelfs water was schaars. Dan nog al die rare buren, fel gekleurde korstmossen en om de hoek een plak grijs korstmos. Om nog maar niet te spreken van die gekke mossen met hun gesnavelde sporendoosjes in de lucht op van die glanzend bruinrode stengeltjes. Maar hoe dan ook het zat daar en wat moet je dan. Weglopen kon niet, vliegen ook al niet. Bovendien zo'n anderhalve meter boven het maaiveld, best wel eng. Bovenop de gemetselde muur zat er maar een ding op, bloeien en wel direct. Vandaag scheen de zon dus er zal wel een insektje langs komen om voor de bestuiving te zorgen. Dan vlot zaadjes vormen en de klus is weer geklaard. Het laat dan de zaadjes vallen in de voegen van de muur. In de zomer groeien daar hele kleine plantjes uit die dan het volgend jaar weer het verhaal opnieuw schrijven. Maar dat eerste zaadje hoe was die er toch terecht gekomen?